آفتابگردون

من میگم شاعر وقتی داشته این شعر رو مینوشته

خیلی درد میکشیده

چون از تکه های وجودش که درحال جدا شدن بودن مایه گذاشته.

من میدونم که جهان تلخه
میدونم چقدر آدما بی رحمن وحتی منم میتونم بی رحم باشم.
میدونم افسردگی چطوره مرگ چیه همه اینارو میدونم..
اما چه ایرادی داره گاهی این مزه‌ی تلخو تف کنم بیرون وبگم نمیخوامش؟
دلم نمیخواد تنها طعمی که میچشم تلخیِ قهوه باشه باید شیرینی توت فرنگی رو هم یادم بمونه.
چه ایرادی داره به ذهنم اجازه بدم به سرزمین های دور بره
به بخش تخیلات خودش و منوهم باخودش ببره
اونجا یکم بشینم بلکه‌ کثیفیه واقعیت ها رو بشوره ببره
چه ایرادی داره منِ انسان
که الان بال ندارم برای پرواز کردن
توی مخیله ام دوتا بال رنگی داشته باشم
اینابچگونه است؟اینا منطقی نیست؟
شاید فقط فانتزی های مغز من فعاله چون میتونم همزمان یه جرعه قهوه بخورم ویه گاز از توت فرنگی بزنم میتونم درعین اینکه نشستم کف زمین رو آسمونا پروازکنم.میدونی چی میگم؟
_
قهوه هارو ریختم در توت فرنگیا!!!

_

موزیک راپلی میکنم وازپشت شیشه‌ی عقب ماشین به زیبایی چراغ های شهری دور
دکل برقی که شبیه به یک پیراهن دخترانه است
وچشم هایی که در بیابان پنهان شده اند
نگاه میکنم.

_

در ذهنم سناریو هایی از آینده خودم میچینم
وباهر تلپ وتالاب چرخ ماشین از ناصافی های جاده‌ی کرمان به رویا وسناریوی بعدی پناه میبرم.
گذشته را مرور میکنم
آینده های مختلف را مرور میکنم
اینکه چه میتوانستم بکنم که نکردم چه علایقی داشتم که نیمه کاره رها کردم
و چه ها قرار است بکنم
سپس این موزیک توسط هدفون در گوشم پخش میشود
وفکر میکنم وفکر میکنم...

.
در نهایت به این پی میبرم که عشق درکنار تمام دردناک بودنش همچنان بخشی از سناریو های ذهنی من است.
نه مثل یک پرنسس که نشسته و شهزاده ی مهربانی را تصور میکند از ترحم و دست دراز کردن با دلسوزی نفرت دارم!
بلکه مثل یک پَری سبز که لای درختان در کلبه ی کوچک و
میان کتاب های وِرد وجادو زندگی میکند.
ازپیش درخواب هایش دیده و میداند که روزی عاشق یک فرمانده‌ی سیه پوش خواهد شد
فرمانده‌ی سیه پوشی که برخلاف مخوف بودن ظاهرش تنهابرای او قلبی در سینه دارد.
_
بازم آخرش همه چی فانتزی تموم شد🚶‍♂️

در جوار درخت آلوچه

_

روزهای آخر ۲۲سالگی روسپری میکنم به این صورت که چندروز بعداز تولد کنکور ارشد دارم
و به وضوح براش آماده نیستم چون طی چندماه اخیر هیچ چیز طبق برنامه پیش نرفت ویا "نرفتم"
_
چندماه مجبورا وارد فضای کاری شدم که نه آدم هاشو دوستداشتم نه اون شغل رو ونه پولش رو(اون پول رو الان به بچه بدی قهرش میگیره)
وتنهاچیزی که بعداز خارج شدن ازکار برام مونده پشیمونیِ ازین بابت که چرا زمانم درست قبل ازکنکور به هدر رفت.
_
یه تجربه دیگه‌ام کار کردن با دوستی بود که یه عده بهم میگفتن چطور باهاش کنارمیای؟
بعدازاینکه مدتی رو باهاش گذروندم منم ازخودم پرسیدم چطور باهاش کنار میام؟؟
بعدبه این نتیجه رسیدیم که آدم بعضی هارو با وجود تفاوت های زیاد 

خیلی خوب میتونه درک کنه وحتی شاید اون تفاوت ها بشن مکمل همدیگه...

_
به طور ناگهانی تو دل بهار دانشگاه باز شدومن با اینکه کارهای فارغ التحصیلیم بخاطر دو واحد عقب افتاد
خوشحال ازاینکه چندجلسه حضوری میرم دانشگاه واز کلاس استاد مورد علاقم لذت میبرم!
یعنی اگر مجازی فارغ التحصیل میشدم برعکس ۹۹درصد کسانی که میشناسم واقعا غمگین تموم میکردم:‌)))
_

شغل داشتن بزرگ نیست
ازدواج بزرگ نیست
بچه داشتن بزرگ نیست
مرگ بزرگ نیست
وهمه اینا فقط بخشی از اتفاقات تکراری هست که انگار
همه ما اومدیم(کمابیش)تجربه اش کنیم وبعد بریم.
درنتیجه مقصد قراردادن یکی از اینها اشتباه بزرگیِ
باید ازمسیر لذت برد...
_
دیگه اغلب زمان هایی که حال خوبی دارم مینویسم،اگربتونم البته!
چون در مواقع دیگه چیزی جز سیاهی بیرون نمیریزه
و خب صادق باشیم کی دوستداره قسمت سیاهش رو مدام به همه نشون بده؟
_
و درآخر ازاین هوای خوب بهاری لذت ببریم که متاسفانه فقط ۳ ماه درسال میشه ازش بهره برد.

مغز ما قدرت این روداره که از درون مارو ببلعه

حتی بدتر از یک بیماری جسمی یا یک ویروس.
_
دیروز عصر بعداز گذراندن یک کار خسته کننده درمحل کار

و بدتر از آن یک زندگی خسته کننده
حس کردم که مغزم دهن بازکرد
واز قسمت سر تا انتهای کالبد
تمام ابعاد وجود مرا بلعید
_
واقعه‌ی هولناکی بود که هیچکس حتی در روز روشن متوجه این جنایت نشد
آن ها کور نبودند اما هیچکس متوجه نشد
چون در ظاهر دیده نمیشد..
همه چیز درونی بود
ومغز من مثل یک حیوان پیش آموز نیمه گرسنه
که حتی هنوز یادنگرفته بود چطور گرسنه باشد یاچطورخودش را سیراب کند
صاحبش را بلعید..
چیزی که بلعیده شد شاید "من"نامیده شود
اما گویی روح من است
که روح من همان من است ونمیدانم اصلا روح وجود دارد؟
یافقط من هستم؟
خلاصه..
_
پس از چندی از دهان خیس صورتی وحال به‌هم زنش خودم را بیرون کشیدم
احساس ضعف داشتم وهیچ چیز ازفضای بیرونی برایم قابل تحمل نبود
آدم هارا نمیخواستم
مغزم را نمیخواستم
روح ناراحتم رانمیخواستم
اگر میتوانستم تمام این هارا مثل یک تیشرت کهنه و خسته کننده میکندم ودور میانداختم
آخرسر هم خودم را
چراکه بدون مغز و روح دیگر ارزشی نداشتم..
_
لنگ لنگان راه رفتم ودیدم راه دیگری ندارم
باید همینکار را میکردم
باید خودم را نجات میدادم
روحم را از عذاب رها میکردم
دیگر راهی نبودجزاینکه بنشینم وهای‌های گریه کنم
همچون منِ ۶ساله درآغوش مادرش
با این تفاوت که دیگر مادری(یک موجود مهربان وبزرگ تر که مشکلاتت را حل میکند)نبود که تسلی شود.
بلکه حالا من باید اشک هایم را پاک میکردم و گاهی پس ازگریه های عمیق
جنایت های عمیق تمرین میکردم تا تسلیِ مادر میشدم.

زمانی که به خود نگاه میکنم
حس میکنم فرسوده شده ام
دیگر علایق گذشته ام راندارم
 چیزی مرا عمیقا شاد نمیکند

_

اِدیت از "دازای"انیمه سگ‌های ولگرد بانگو

به گرمای جسمی دیگر نیاز دارم
تا کمی حس کنم زنده هستم.
_

کسی مراصدا زد

_مچکرم که از شر افکارم نجاتم دادی
_

مشکلاتی که کوچک بودند وباهمان کوچکیِ انبار شده
کمرش را خم میکردند.
شایدهم او بسیار ضعیف بود
کمر نحیفی داشت که زیر مشکلات کوچک دوام نمیاورد.

_

یک‌آن فهمیدم که من زنی زیبا

پر از شور زندگی
رویا وعشق هستم که نباید زیر بار افسردگی تَلَف شود

_

یک نفر حس هایم را به من تزریق کند..

_

تفریح جدید من
خوندن پرونده های قتل بود
پرونده هایی که اکثرا در دهه های قبلی اتفاق افتادن و به نوعی زیادی سروصدا کردن.
برای شخصی مثل من که فیلم ترسناک میبینم وشب کابوسش رو میبینم
اصلا حرکت جالبی نبود:)))

وباعث شد شبا به این فکر کنم که چقدر ساده میمیریم
وآیا آدم میتونه انقدر راحت انسان دیگه ای رو بکشه؟
وقتی این پرونده های قتل رو جزئی تر نگاه کردم متوجه شدم که برخی کودکی پر رنج ودردی داشتن ونمودش رو در بزرگسالی نشون داده مثل پرونده آیلین وورنوس که بازیگر قابلی هم نقشش رو در فیلم monster ایفا کرده
برخی دچار اختلال ضداجتماعی وچندشخصیتی و...بودن واز هوش نسبتا بالایی هم برخوردار بودند.
دو الی چند نفر ازاین قاتلین که مصاحبه هاشون رو دیدم به طور واضحی میگفتن که هیچ احساسی در کشتن شخص یا اشخاص نداشتن:)
چندتا ازاین پرونده ها رو اینجا میزارم وبنظرم عجیب ترینشون پرونده زودیاک بود.
چطور ممکنه هنوز پیداش نکرده باشن؟؟
_
دلم به حال این قاتل سوخت!چون درکش کردم...

پرونده ایلین ورنوس

واز درک این موارد به کل عاجز بودم وپیش خودم گفتم انسان لعنتی چته؟؟..

پرونده زودیاک

پرونده رادنی آلکالا

پرونده جسیکا لانسفورد

پرونده دامر

_

و درآخر این چند فیلم مربوط به پرونده های بالا هستن 

مربوط به پرونده زودیاک

مربوط به پرونده جسیکا لانسفورد باکمی اغراق

پرونده آیلین وورنوس

_

در آخر دراین پرونده ها هیچ چیز لذت بخشی وجود نداره که بگم امیدوارم لذت ببرید!

شاید بهتره بگم امیدوارم آگاه بشیم...

و بهم بگید که لینک ها بالامیاره؟:)