چهارشنبه ۱۲ آبان ۰۰
بنظرم عشق به خود
از اون شب هایی میاد که در سکوت سپری میکنی ویادمیگیری با خودت وقت بگذرونی
یا لحظاتی که باخودت میری میشینی پارک وازهوا وآفتاب و..لذت میبری
از روزایی که هیچکس جای تونیست وتو جای خودتی!
عشق به خود واقعا چیز عجیبیه
ازیه جایی به بعد هی بیشتر میشه
مخصوصا وقتایی که هی میوفتی وتو پدر خودتی تا دستتو بگیری وبلند کنی!
یا وقتایی که رفیق خودت میشی حتی معشوق خودت میشی و هر نبودی رو جبران میکنی!
وقتی به خودت بگی نترس تهش هرچی بشه من که هستم
اصلا مگه ازمن قراره کسی بیشتر واقعی باشه؟:)
قبلا همه اینا برام حرفای کلیشه ای وغیرقابل باور بود که به مرور زمان کاملا حسش کردم.
