آفتابگردون

اطراف من پر شده از آدم هایی که درد می کشن
و درس نمی گیرن
از اون سیاهی میان بیرون
و دوباره خودشون رو توش پرت می کنن
و گاهی وقتا میشینم و با خودم فکر می کنم که این میتونه یه بیماری مسری باشه
چون عدم وجود امید در درونشون و تکرار بیشمار اشتباهاتشون اون هم بدون ذره ای تفکر باعث میشه که این روحیه به صورت خودکار توی اطرافیانشون هم فعال بشه
اینه که باعث میشه حداقل بخاطر خودمون هم که شده تا حد زیادی ازشون فاصله بگیریم
البته زیاد هستن آدم هایی که بلند می شن آدم هایی که قوی تر می شن
ولی پیدا کردنشون سخته
برای من سخت بوده خیلی کم دیدم
شاید از هر 10 نفر 2،3 نفر
و شاید هم کمتر!
اما این روحیه توی وجود هممون هست اینکه دوست نداریم توی حال بد بمونیم و توی سیاهی غرق بشیم اما بعضی ها اونقدر توش می مونن که بهش عادت میکنن
و این جزو زندگیشون میشه(:

تعداد کدوم دسته بیشتره؟